De eerste dagen in Suriname

Ha allemaal!

Hier is ie dan, mijn eerste, echte blog vanuit het zonnige Suriname.

Tijdens het plannen van deze stage periode vroeg ik mijzelf af; wat weet ik nou eigenlijk van Suriname? Ik kwam niet veel verder dan de volgende vijf punten:

1. Het is er warm.
2. Het is er groen.
3. Het stikt er van de enge beestjes.
4. Ze spreken er Nederlands.
5. Ze eten er Roti.

Inmiddels kan ik deze vijf beweringen bevestigen. Het is hier inderdaad errrûg warm (elke dag rond de 45 graden), overal staan mooie groene palmen en tijdens de reis van het vliegveld naar ons huis meen ik al een beetje bush bush te hebben gezien, ze spreken er inderdaad allemaal Nederlands, Roti staat op iedere menu kaart en ik heb inmiddels al een gigantische kakkerlak in ons huis gespot (waarna ik de hele nacht met opgetrokken knieën op mijn bed gezeten heb).

Maar laten we bij het begin beginnen. De heenreis stond gepland op maandag 19 September en nadat ze ons doodleuk vertelden dat het visum van een van ons niet in orde was, wat resulteerde in een last-minute taxi ritje naar het Consulaat van Suriname en ontzettend veel stress, zaten we om 4 uur toch allemaal in het vliegtuig.
De reis duurde al met al 8 uur en hier had ik me wel flink op verkeken van tevoren. Het valt best wel tegen om acht uur lang op je kont zitten en niet eens een raam te hebben om naar buiten te kijken.

Tegen half 9 ’s avonds kwamen we dan eindelijk aan op vliegveld Zanderij in Paramaribo. Het moment dat ik uit het vliegtuig kwam leek het alsof ik een sauna in stapte. Ik wist dat het er warm zou zijn, maar dit was wel heel extreem! Maar na die belachelijke “zomer” in Nederland hoorde je mij niet klagen.
Toen we de koffers hadden was het tijd om een taxi te zoeken. Met de waarschuwingen voor oplichters in ons achterhoofd gingen we opzoek naar een betrouwbaar uitziende chauffeur die - in tegenstelling tot de rest - niet onze koffers uit onze handen probeerde te trekken. Uiteindelijk wisten we een mooie deal te sluiten; 120 SRD voor een tripje van een klein uur van het vliegveld naar ons nieuwe huis. Wij blij, 120 SRD staat namelijk gelijk aan 26 Euro (en dat gedeeld door vijf is 5 Euro! Voor een taxi! Thuis betaal ik al 21 Euro voor een tripje van Hengelo naar Enschede. What even?)
Maar goed, toen kwamen we dus bij het huis aan en bleek dat meneer toch 50 SRD per persoon wilde hebben omdat dit op de prijzen lijst stond. Ja, zo makkelijk gaat dat hier!

Na een klein uur rijden (helaas in het donker) kwamen we eindelijk bij onze Surinaamse villa aan. Het zag er nog mooier uit als op de foto en ik was verbaasd te zien dat de rest van de wijk ‘Zorg en Hoop’ eigenlijk helemaal niet zo luxe is. Gelukkig is het er wel veilig en dat is het belangrijkste.
Zorg en Hoop staat bekend als een van de betere wijken in Paramaribo. Het ziekenhuis is nog geen vijf minuten lopen en er zitten een supermarktje en een Internet café op nog geen minuut afstand van ons huis.
Het huis zelf is van binnen erg ruim, schoon en – ondanks dat er geen airco is – redelijk fris. Er zijn vijf slaapkamers, elk met een eigen klamboe en ventilator. We hebben een tv (die niet heel erg veel voorstelt, maar we kijken eigenlijk vrijwel geen tv) + DVD-speler, Internet verbinding (die het de eerste 3 dagen niet deed omdat meneer zijn rekeningen niet betaald had) en een radio.
De woonkamer en keuken zijn erg ruim en we hebben een prachtig balkon waar we ’s avonds heerlijk kunnen zitten met een glaasje Rosé. Al met al een geslaagde woning voor de komende 3 maanden!

Toen brak de eerste dag in Suriname aan en we besloten de stad maar eens te gaan verkennen. Met een echte Surinaamse bus reden we richting het centrum van Paramaribo – wat een ervaring! Een stadsbus heeft ongeveer dezelfde afmetingen als zo’n blauw Volkswagen busje en vlak voordat ik instapte dacht ik nog wel even; hoe passen we hier ooit nog met zijn vijven in? De bus zat al helemaal stampvol! Maar daar hebben de Surinamers iets op bedacht; ze klappen gewoon wat extra stoeltjes uit in het gangpad. En zo reden we naar het stadscentrum, de reggae muziek schalde uit de speakers, het busje schommelde van links naar rechts en ik zat half op schoot bij een vriendelijke Surnaamse dame die me liet zien hoe de klapstoeltjes werkten. Super!
Dit was ook het eerste moment waarop ik merkte hoe vriendelijk en behulpzaam de locale bevolking eigenlijk is. Ik merk elke keer weer hoe ze je met alle plezier van de wereld willen helpen. De mensen lijken allemaal erg warm en open en elke dag voer je wel een gesprek met iemand die je helemaal niet kent. Sommigen beginnen gewoon tegen je te kletsen in de bus, anderen vangen toevallig op waar we naartoe willen en vertellen vervolgens uit zichzelf waar we langs moeten lopen.

Toch ben ik niet zo enthousiast over alle leden van de Surinaamse bevolking, en ik denk dat Tineke en Nicole dit zullen beamen.
De (meeste) mannen hier zijn echt honden. Je kunt hier als blanke vrouw niet normaal over straat. Om de tien meter wordt je aangesproken en vrijwel iedere auto die je passeert toetert naar je. Ik had al gehoord dat dit het geval was, maar ik had niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Waar je ook loopt, overal wordt je aangesproken/geroepen door de Surinaamse mannen. Soms hoor je alleen een ‘Hey!’ (in Nederland is de lol er na twee/drie keer roepen wel af, maar hier gaan ze net zo lang door tot je uit zicht bent), maar negen van de tien keer krijg je een ‘pssssst’ naar je hoofd geslingerd. De eerste dag was het even leuk maar op den duur werd het erg storend en ik ben nu op een punt beland dat ik er gewoon chagrijnig van wordt en me in moet houden om niet iets terug te zeggen (en dat kost me heeeuull erg veel moeite!). Ik weet wel dat ik nooit in mijn eentje over straat zal gaan na zonsondergang.

Ok, nu even over Paramaribo. Het is een redelijk grote en vooral drukke stad. Op straat zie je mensen van iedere bevolkingsgroep, vooral veel Creolen, Hindoestanen en Aziaten. Het is absoluut geen toeristische stad (iets wat ik wel verwacht had van te voren) en ik denk dat ik in de afgelopen 4 dagen nog maar 5 blanke mensen heb gespot!
De stad zelf is nogal vies; overal ligt afval (vooral langs de waterkant) en op sommige plekken stinkt het heel erg. Het verkeer is nogal onoverzichtelijk (understatement of the year) en er lopen veel zwervers en bedelaars rond die niet terug deinzen om ons rijke, blanke Nederlanders om een paar Euro’tjes te vragen. Daarnaast lopen er ook ontzettend veel straathonden, waar vooral Tineke en ik nogal moeite mee hebben. Ze komen allemaal kwispelend op je af, maar we weten dat we voorzichtig moeten zijn ivm ziektes. De mensen hier lijken gewoon helemaal niets om die beesten te geven en geven ze gewoon een schop wanneer ze te dichtbij komen.
Het is echt totaal het tegenovergestelde van Nederland, maar daarom heeft het ook wel weer wat.

Oh, de eerste dag gebeurde er trouwens nog iets vreemds. Tineke en ik stonden met onze buurman te praten toen het bosje naast ons huis ineens spontaan in de fik vloog. Wij waren alle twee helemaal in paniek; "hoe kan dat nou? Oh my god! Bel de brandweer!" Onze buurman loopt vervolgens heel chill naar zijn tuin, pakt een emmer met water die daar al klaar stond, loopt heel chill naar het bosje en gooit het erover heen. No span.

Nou dat was het wel zo’n beetje. Over een/twee weken een nieuw verhaal!

Love!