Watervallen, hangmatten en brulapen.

Hi y’all!

Hier weer een update vanuit het de-laatste-tijd-niet-zo-zonnige Suriname (wat nou lange droge tijd?). Er is weer een hoop gebeurt sinds ik mijn laatste blog postte. De tijd vliegt nu echt voorbij en het einde komt inmiddels in zicht!

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde werden Tineke en ik een aantal weken geleden op onze stageschool uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft van onze collega. Na eerst wat vooronderzoek te hebben gedaan vertrokken we op 10 november in onze mooiste jurkjes naar de tempel waar het grote feest zou gaan plaatsvinden. Hier aangekomen werden we vriendelijk onthaald door vrienden en familieleden van de bruid. De tempel was prachtig versierd en de bruid zelf, die er prachtig uitzag en elke tien minuten een ander, felgekleurd gewaad aantrok, was inmiddels al druk bezig met de vele rituelen die volbracht moesten worden voor het huwelijk. Het was duidelijk dat het een waar spektakel zou gaan worden.
Tineke en ik kregen een gele stip op ons voorhoofd, parfum in ons haar en met onze blote handen moesten we een slok zoete melk naar binnen werken. Er werd wierrook gebrand, popcorn gebakken, gebeden tot alle goden die ze kennen in de Hindoestaanse cultuur, gedanst op Hindoestaanse muziek en heerlijke roti geserveerd. Ook hebben we die middag gedineerd met het schoolhoofd van het St. Louise en haar man en kinderen.
Het was een dag om nooit te vergeten!

Het weekend daarop zou voor mij het mooiste weekend van deze hele stageperiode worden. We hadden de week daarvoor bij verschillende tourbedrijfjes geïnformeerd naar leuke, en vooral goedkope trips en kwamen tot de conclusie dat het natuurreservaat ‘Brownsberg’ toch wel ‘the place to be’ was als het gaat om de Surinaamse binnenlanden.
Bij het tourbureau hadden we aangegeven dat we graag op eigen gelegenheid wilden gaan en ook graag zelf naar de top wilden klimmen. Meegaan met een tour was immer veel te duur. Er werd ons verteld dat lopen naar de top binnen 2 a 3 uur zou moeten lukken, maar wel vrij zwaar zou zijn. Wij zagen dit als een mooie uitdaging om ons uithoudingsvermogen eens flink op de proef te stellen.
Die zaterdag vertrokken om half 9 ’s ochtends voor 8 SRD met de staatsbus richting Brownsberg. Na twee uur hobbelen werden we onderaan de berg gedropt en zou ons grote jungle avontuur gaan beginnen. Dat iedereen die we vertelden dat we zelf naar de top zouden klimmen ons aankeek alsof we niet goed bij ons hoofd waren maakte ons niet veel uit.
Na ongeveer tien minuten lopen (de berg zelf was nog niet eens in zicht) kwam er een auto met twee mannen achter ons rijden die ons doodleuk vertelden dat lopen naar de top minstens acht uur zou gaan duren. Gelukkig moesten zij ook naar de top en konden we meerijden.
Al snel kwamen we er achter dat lopen naar de top inderdaad gekkenwerk was. De weg was stijl, ruig, begroeid, nat en vooral erg lang. Na ruim een uur door de jungle te hebben gereden kwamen we eindelijk aan in het kamp waar we die nacht zouden overnachten. Er waren redelijk wat mensen aanwezig die verbleven in de “luxe” (dit betekend een bed in plaats van een hangmat) accommodaties. Tineke en ik voelden toch meer voor het iets primitievere hangmattenkamp.
Die middag stond een klimtocht naar de eerste waterval, Irene, op de planning. Op onze gympies en in hotpants vertrokken we met een routekaartje de jungle in. Toen ik jonger was fantaseerde ik vaak over hoe het zou zijn om door de jungle te lopen en al snel kwam ik erachter dat het in het echt nog veel beter was. Hoge, forse bomen zover als het oog kon rijken (zo hoog dat de lucht niet eens zichtbaar was), gigantische watervallen, wild begroeide “paden”, exotische geluiden van vogels, kikkers en apen, felgekleurde bloemen en enorme, knalblauwe ‘Morpho’ vlinders – nog nooit in mijn leven heb ik zo iets moois en indrukwekkends gezien.
Onderweg kwamen we een aantal wandelaars tegen die ons allemaal vol verbazing aankeken. Twee meisjes gekleed in niet meer dan hotpants, gympies en een hemdje die zonder gids door de jungle lopen – dat was voor velen toch echt wel de grap van de dag.
Die avond hebben we onder het genot van een kop thee en een waar boomkikker-concert bij een van de uitzichtspunten op de top van de berg genoten van de prachtige zonsondergang boven het Brokopondo meer.
We sloten de dag af met een paar heerlijke witte wijntjes en glaasjes ‘Borgoe’ rum aan de bar, waar tegen elf uur de meeste gasten, waaronder ook een aantal stagiaires, zich verzameld hadden. Een van de tourguides had een gitaar meegebracht en deelde wat andere muziekinstrumenten uit en al snel zaten we met zijn allen golden oldies te zingen. Het was een heerlijke avond die ik nooit zal vergeten.
Tevreden klom ik aan het eind van de avond mijn hangmat in. Wat volgde was een slapeloze nacht. In een dikke hoodie-trui en met een dubbele deken (het koelde gigantisch af ’s nachts) lag ik in mijn toch niet zo comfortabele hangmat te luisteren naar het gebrul van de brulapen. Achteraf gezien natuurlijk een geweldige ervaring, maar op dat moment was ik er niet zo blij mee.
’s Ochtends vroeg hadden de apen plaats gemaakt voor krekels en de eerste vogels en hebben we vanaf het bankje voor onze hut naar de zonsopgang gekeken. Adembenemend!
Na een heerlijk, uitgebreid ontbijt was het tijd om de tweede waterval, de Leo-waterval, een bezoekje te brengen. Opnieuw werd ik overdonderd door de prachtige omgeving, die er ’s ochtends eigenlijk nog veel indrukwekkender en vooral levendiger uitzag. Brulapen slingerden hoog boven onze hoofden door de bomen, de blauwe Morpho vlinders vladderden weer vrolijk om ons heen en een felgekleurde slang kruiste ons pad.
De Leo waterval was nog mooier als de Irene waterval, ondanks dat hij minder groot was. In onze bikini’s gingen we onder de koude waterstraal staan en omringd door hoge rotsen, enorme bomen, grote bloemen en zingende vogels genoten we van onze laatste jungle-momentjes op Brownsberg.
Die middag konden we met twee gasten terugrijden naar Paramaribo. We waren allebei bekaf en ik viel als een blok in slaap toen ik eindelijk weer in mijn comfortabele bedje lag.

Het mag wel duidelijk zijn dat Brownsberg tot nu toe het hoogtepunt van mijn periode in Suriname was. Toch hebben we nog veel meer leuke dingen gedaan de afgelopen weken.
Tineke en ik zijn samen naar een luxe wijnproeverij geweest (we kregen de kaartjes cadeau van haar stagecoach), we zijn een aantal keren heerlijk uit eten geweest, hebben inmiddels de nieuwe Twilight film mogen aanschouwen en ook op stage en op het internaat gaat alles nog steeds super.

Binnenkort komt er iemand van het IOL (de onderwijsinstantie van Suriname) mijn les aftekenen en als het goed is kan ik mijn stage op de St. Louise school dan met goed gevoel afronden. Ik heb de afgelopen week behoorlijk wat lessen over kunnen nemen doordat mijn coach niet op school aanwezig kon zijn. Ik merk gelijk dat ik dan een stuk zelfverzekerder voor de klas sta. Dit bewijst voor mij opnieuw dat ik er gewoon niet van hou wanneer mensen mij op de vingers kijken. Wanneer ik het allemaal alleen mag doen heb ik pas echt het gevoel dat ik kan knallen!

Nou, dat was het wel weer. Stay tuned!

Liefs, M.